Sureja Mesed
Sonte do të fillojmë me sqarimin e një sureje tjetër të Kur’anit a.sh., sipas rradhitjes pas tre sureve të fundit të Kur’anit. Pasi ua përmenda rradhitjen, t’ua them edhe këtë që rradhitja e Kur’anit nuk është sipas zbritjes së ajeteve. Ajetet kështu si i kemi të rradhitura në Kur’anin a.sh. dhe suret nuk e kanë rendin e zbritjes në atë mënyrë. Rendi i zbritjes së ajeteve dhe sureve të Kur’anit është tjetër, për shembull pesë ajetet e para të sures Alek janë ajete të cilat në fillim i kanë zbritur Pejgamberit s.a.v.s., mirëpo nëse e shihni ku e kanë vendin, janë në xhuzin e fundit (në pjesën e fundit të Kur’anit a.sh.). Ajetet kanë zbritur brenda 23 viteve, varësisht nga ngjarjet të cilat kanë ndodhur në kohën e Pejgamberit a.s.. Edhe në përgjithësi shoqëria e Pejgamberit s.a.v.s. nuk ka diskutuar në lidhje me rastet hipotetike, po kryesisht ka diskutuar për rastet reale. Shpeshherë më vonë ka ndodhur që dijetarët musliman ti diskutojnë edhe rastet të cilat kanë mundësi të ndodhin; në shoqërinë e Pejgamberit a.s. nuk është diskutuar për rastet hipotetike , por kryesisht është diskutuar për ngjarjet që kanë ndodhur. Ka ndodhur një ngjarje dhe është pritur që të zbritet një ajet nga ana e Allahut xh.sh. që ta sqarojë rastin në fjalë. Të tilla janë pothuajse të gjitha ajetet e Kur’anit a.sh. dhe më pas Allahu xh.sh. këto raste i ka sqaruar edhe me shembuj nga historia islame. Për atë, kur e lexojmë ne historinë e Pejgamberëve të tjerë duhet ta kuptojmë që historia që përmendet në Kur’an nuk ka të bëjë me informata të hollësishme në lidhje me popujt tjerë, por ka të bëjë me esencën e ngjarjeve të cilat duhet të shërbejnë si shembuj për ne. Prandaj, çdo tregim/ rrëfim i Kur’anit (këtë e thotë edhe Kur’ani) zë vend në Kur’an me qëllim që të jetë një shembull për ne se si duhet të sillemi.
Ndërsa, rradhitjen e ajeteve e ka bërë Xhebraili a.s.; Xhebraili a.s. është meleku i shpalljes, në Ramazanin e fundit ka ardhur te Pejgamebri a.s. dhe atij ia ka treguar se cili ajet në cilin vend duhet të gjindet, cila sure cilin vend duhet ta zë në Kur’anin a.sh.. Prandaj pas këtyre tre sureve të fundit që janë në rradhitjen kuranore ne sonte do të kalojmë në një sure tjetër që është para këtyre në rradhitje. Është sureja Mesed që e ka kuptimin, fijet e pallmës. Sureja e diskuton një çështje, një ngjarje nga koha e Pejgamberis s.a.v.s.; sureja Mesed dallohet nga suret tjera të Kur’anit a.sh.. Është karakteristike pasi kjo sure flet me emër për një person i cili ka jetuar në kohën e Pejgamberit a.s , dhe ky është axha i Pejgamberit a.s. Ebu Lehebi. Ebu Lehebi ishte prej personave të cilët nuk i besuan Pejgamberi s.a.v.s.. Në vitin 610 pas Isait a.s., meleku i shpalljes Xhebraili a.s. iu paraqit Pejgamberit a.s. në shpellën Hira. Ai ishte tërhequr në shpellën Hira për të medituar.
Pejgamberi a.s. edhe para profetësisë/pejgamberllëkut asnjëherë nuk iu ka besuar, as që i ka adhuruar idhujt e Mekës dhe për atë pandërprerë është tërhequr prej popullatës për të medituar, për të kërkuar të vërtetën, për ta kërkuar Krijuesin e Gjithësisë dhe posaçërisht ne moshën 39 vjeçare, 6 muajt e fundit është tërhequr prej Mekës në një shpellë jashtë Mekës që quhet Hira (haxhinjtë e vizitojnë atë shpellë kur shkojnë në haxh) dhe aty ka menduar për gjithësinë, ka menduar për Krijuesin e Gjithësisë, ka menduar për rendin dhe sistemin që ekziston në gjithësi dhe brenda këtij momenti i ka ardhur meleku i shpalljes Xhebraili a.s.. Xhebraili a.s. është i dërguar që e bart zbulesën/shpalljen hyjnore prej Allahut xh.sh. deri te Pejgamberi. I ka ardhur dhe i ka thënë ikra/lexo dhe ia ka zbritur pastaj 5 ajetet e para të sures Alek. Pas kësaj Pejgamberi a.s. është obliguar me thirrjen. Ai kur është kthyer në Mekë, është kthyer te zonja e tij Hatixheja r.a. dhe i ka thënë asaj :“Më mbulo mua”(ka patur ethe Pejgamberi a.s., i ka patur ethet metafizike për shkak se është takuar me diçka që nuk është e zakonshme dhe s’ka fjalë që si një njeri Pejgamberi a.s. është brengosur shumë për atë se çka është duke ndodhur me të) dhe Hatixheja e ka mbuluar me një batanije. Në atë moment përsëri ka ardhur Xhebraili a.s. dhe i ka zbritur disa ajete tjera të Kur’anit ku thotë : “O ti i mbuluar, çohu dhe thirr në fenë e Allahut xh.sh.” dhe vazhdon me ajetet tjera (kur do ti vijë rradha edhe ato do ti sqarojmë por kam dëshirë që të vijë deri te sureja e sontshme për të cilën do të flasim). Pas kësaj, Hatixheja r.a. ka patur një axhë që ka qenë i verbër, por ka ditur shkrim leximin dhe i ka lexuar librat e shenjta të asaj kohe si Tevratin, Ungjillin e kështu me rradhë, dhe i ka thënë Pejgamberit a.s. të shkojmë te Veraka Ibni Neufeli (axha i Hatixhes) se vetëm ai ka përgjigje për gjendjen tënde. Kur kanë shkuar te Veraka, Veraka e ka pyetur Pejgamberin a.s. se çka ka ndodhur. Kur Pejgamberi a.s. i ka treguar se çka ka ndodhur, ai i ka thënë “Mos ki frikë, se ai që të ka ardhur ty, para teje i erdhi Musait dhe Isait, por unë brengosem shumë për shkak se jam plakur dhe atëherë kur mushrikët/idhujtarët e Mekës do të dëbojnë ty prej Mekës, unë nuk do të kem mundësi që të të ndihmojë”. Do të thotë që Veraka para 13 viteve (para se të bëhet hixhreti Pejgamberit a.s.) e ka ditur se Mekasit nuk do të kenë mundësi ta durojnë hakikatin/realitetin e shpalljes dhe i ka thënë “Ato do të dëbojnë ty, por më vjen keq se unë nuk do të jem në mesin e atyre të cilët do të kenë mundësi që të të ndihmojnë ty”.
Pas kësaj Pejgamberi a.s. është urdhëruar që 3 vite të thirrë fshehtazi në fenë islame . Ka një parim që edhe vet jeta e Pejgaberit a.s. na e tregon. Hz.Mevlana në “Mesnevi” thotë: Fara del si bereqet/gjelbëron, për shkak se qëndron nën tokë e fshehtë; do të thotë që ka nevojë që një periudhë, njeriu përderisa ti vendos parimet e idesë së vete, e njëjta gjë ndodh edhe me fenë islame, të ndërtojë njerëzit të cilët do ta mbajnë atë ide dhe këtë Pejgamberi a.s. e ka bërë në këtë periudhën 3 vjeçare. Ka qenë i urdhëruar që të thirrë në fe, por fshehurazi, mos ta proklamojë dhe në këtë periudhë Pejgamberi a.s. me më të afërmit e vet të cilët i kanë besuar është tubuar në shtëpinë e Erkam Ibn Erkamit (kështu quhet një prej as’habëve) dhe në këtë shtëpi Pejgamberi a.s. i ka edukuar personat të cilët më vonë do ta bartin thirrjen islame dhe të gjithë ata as’habë të Pejgamberit a.s. që kanë qenë në shtëpinë e Erkam Ibn Erkamit, më vonë janë bërë thirrësit/daitë kryesorë të fesë islame nëpër të gjitha viset e botës. Pas tre viteve Pejgamberi a.s. urdhërohet që të thirr haptazi në fé, por pikësëpari familjen e vet. Një ajet në Kur’an thotë: “Ti thirri të afërmit tu”. Pikërisht për këtë edhe prej atyre të cilët kanë dëshirë ta ndjekin Pejgamerin a.s., një prej parimeve kryesore është që pikësëpari ta kryej punën me njërëzit të cilët i ka të afërm të vet. Personi që nuk e ka afër familjen e vete, ai nuk mund të bëhet person i suksesshëm për shkak se familja ia di tërë rrjedhojën e tij jetësore. Vetëm personat e sinqertë (jo krejt, ka mundësi prej familjes dikush mos të vijë, si nuk ka shkuar Ebu Lehebi, mirë ama një pjesë e madhe e familjes nëse qëndrojnë përreth personit i cili bën thirrje në fé, atëherë ta dini është një prej argumentev që ky person e ka rrugën e drejtë. Pejgamberi a.s. për këtë duke u bërë shembull për ne është urdhëruar që pikësëpari ta thirrë familjen e vet. Atëherë kur e ka marrë këtë urdhër nga Allahu xh.sh. ka dalë në një prej kodrave të Mekës në Safa (tash më nuk është kodër e Mekës, madje është brenda Bejtullahit). Kodra Safa dhe Merve janë dy kodra të cilat janë brenda Bejtullahit momentalisht, në mes të të cilave vrapojnë haxhinjtë ose ecin si një prej rregullave/vaxhibeve të haxhit . Ka dalë në kodrën Safa dhe i ka thirrur familjarët e vet (kryesisht e ka thirrur fisin Beni Hashim, fisi i Pejgamberit s.a.v.s. janë Hashimitët ose Beni Hashim) dhe iu ka thënë: “Sikur t’iu kisha thënë unë se një aradhë e kalorësvë vijnë prej pas kodre që t’u sulmojnë juve, a do të më kishti besuar?”. Ata i përgjigjen: Po gjithsesi, për shkak se ti asnjëherë nuk na ke gënjyer, asnjëherë nuk na ke mashtruar, ti je Muhammedul emin/ Muhammedi besnik”. Ky element (besnikëria) është shumë i rëndësishëm, nuk bëhet njeriu besimtarë me pallavra, as me shitje mendsh, bëhet më besnikëri. Personi që nuk është besnik, nuk është besimtarë; personin të cilin nuk e besojnë njerëzit, ai nuk është besimtarë i mirë. Për atë Pejgamberi a.s. si element të parë kërkon votëbesimin e familjarëve të vet dhe ata të gjithë i thonë që i besojnë sepse ai asnjëherë nuk i ka mashtruar, asnjëherë nuk i ka gënjyer, madje ka qenë siguria e tyre, kur kanë shkuar diku larg gjërat e çmueshme i kanë lënë te Pejgamberi a.s.. Si pasojë, Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë: “Atëherë po iu tregoj që zotrave që ju iu besoni, nuk janë zotra të vërtetë, ata janë besime boshe, por duhet të besoni në një Zot që nuk ka tjetër përveç tij dhe unë jam rob dhe i dërguar i Tij”; doemthënë tha La ilahe illallah Muhammedun resullullah. Në këtë moment Ebu Lehebi i pari u ngrit dhe tha “A për këtë gjë të kotë na paske tubuar o nipi im?”, e kundërshtoi. Kjo është një ngjarje reale që ka ndodhur, por nëse i afrohemi nga aspekti metaforik pak, shohim një çështje shumë të rëndësishme. Disa herë fakiri u kam thënë që ata të cilët i kërkoni kur keni veshtirësi , ata duhet ti dëgjoni edhe kur jeni rehat. Për vështirësinë, Ebu Leheb i tha që “Po ne të besojmë ty sepse nuk na ke mashtruar asnjëherë”,mirë ama kur erdh ti prishet rehatia atëherë tha “A për këtë gjë të kotë na paske tubuar këtu” dhe kjo është sjellje e mushrikëve.
Shpeshherë ka njerëz të cilët ia bëjnë qejfin fakirit “a shumë mirë ke folur; a ti shumë di; au mashallah kështu ashtu…” edhe juve diku me siguri, mirëpo në anën tjetër fjalët të cilat i them nuk i shoh se respektohen, atëherë kjo është nënçmim për fakirin. Është nënçmim për Pejgamberin nëse themi që është shumë i madh, shumë i mirë, feja është shumë e mirë, mirëpo ne nuk e respektojmë atë, është sjellje si sjellja që e bënë mushrikët e asaj kohe.
Me rastin e kësaj ngjarjeje Ebu Lehebi i tha Pejgamberit a.s. (ishte një idiomë/frazë që përdoreshte në arabishten e asaj kohe tu thafshin duart, që do të thotë ne e përdorim të lëshoftë toka / u shkatërrofsh) “Tu thafshin duart, u shkatërrofsh, u humbsh, të lëshoft toka o djalë i vëllaut tim, a për këtë kotësi na paske thirrur këtu”. Si pasojë e këtyre fjalëve të Ebu Lehebit Allahu xh.sh. e ka zbritur këtë sure. Kjo ngjarje e cila ndodh në kodrën Safá është sebebi nuzul/ shkaku i zbritjes së sures Mesed të Kur’anit a.sh. dhe në këtë sure Allahu xh.sh. flet për familjen e Ebu Lehebit dhe për dënimin të cilin ai dhe familja e tij do ta përjetojnë (ata që nuk kanë besuar, për shkak se dy djemtë e Ebu Lehebit pas çlirimit të Mekes e kanë pranuar islamin; zonja e tij Ummu Xhemili dhe ky vet nuk e kanë pranuar islamin).
Mirëpo neve kjo ngjarje nëse nuk bartet dhe nuk i jepet aktualiteti shoqëror në të cilin ne jetojmë, atëherë si histori nuk na mëson diçka; për të na mësuar neve diçka Ebu Lehebin dhe familjen e tij duhat ta shohim te ne ku është. Do të thotë që Ebu Lehebi është një sinonim/simbol/metaforë e personit i cili qëndron pranë të tjerëve, vetëm për interesat e veta të kësaj bote dhe në moment kur cënohen interesat për diçka më të lartë metafizike, atëherë është në gjendje që në mënyrën më të rreptë ta kundërshtojë atë. Persona të tillë kemi edhe te jobesimtarët, edhe te ata të cilët janë jashtë xhamisë, po kemi edhe te ata të cilët thonë që janë besimtarë po që janë edhe brenda xhamisë. Persona të tillë kemi edhe brenda familjes më të ngushtë, persona të tillë kemi edhe brenda shoqërisë. Pse ndodh kështu? Ndodh për shkak se individi nuk e ka kryer punën me unin e tij. Pandërprerë e potencojmë çështjen se përderisa nuk edukohet uni/eneja/egoja e personit, ai gjithnjë do ti konkurojë hakikatit, gjithnjë do të del përpara këtyre parimeve të cilat janë të përmendura në Kur’an. Edhe Allahu xh.sh. për personat e tillë, të cilët janë në rrugën e Ebu Lehebit u thotë “Tebbet jedaa ebi lehebin veteb”/ “Iu thafshin duart/ e lëshoft toka Ebu Lehebin” dhe vërtetë e lëshoi. Nëse e lexoni historinë islame do të shihni që Ebu Lehebi pas Luftës së Uhudit ka vdekur dhe tre ditë kufoma e tij ka ngelur në shkretëtirë pa u varrosur. Një ndër nënçmimet më të mëdhaja për personin në këtë botë, posaçërsiht në lashtësi, është të mos varroset. Shumica prej jush e keni lexuar “Iliadën” e Homerit, pasi që Akili e vret Hektorin në arenën e luftës, e tërheq me karrocën e tij në mejdanin e luftës, vaji më i madh që bëhet në familjen e Hektorit është për shkak se nuk janë në gjendje ta marrin Hektorin dhe ta varrosin ashtu si e meriton ai . Do të thotë që nënçmim më i madh, posaçërisht në lashtësi është që mos të varroset personi edhe Allahu xh.sh. nëpërmjet të kësaj sureje dhe ngjarjes së Ebu Lehebit më vonë, na tregon se vërtetë Ebu Lehebin e lëshoi toka, domethënë u nënçmua duke qenë edhe në këtë botë.
E njëjta gjë i ndodh edhe personit i cili për shkak të kapriceve dhe intersave të veta të vogla të kësaj bote, kundërshtohet me hakikatin dhe i kundërshton të mirët; ka mundësi mos ta praktikojë fenë, ama ta pengojë/kundërshtojë kjo pason me një gjendje të tillë. Në suren Tevbe Allahu xh.sh. thotë: “O ju që besuat, çka ndodh me ju kur juve iu thuhet përpiquni në rrugën e Allahut, ju zvarriteni përtokë”; përpjekja në rrugë të Allahut disa herë e kemi biseduar edhe këtu, por edhe në platformat tjera, nuk është vetëm të merret pushka dhe të luftohet, ky është elementi i fundit që në islam është i lejuar për shkaqe mbrojtjeje, por si çështje e fundit; para asaj kemi përpjekje shumë më të mëdhaja të cilat e ndërtojnë personin. “A juve iu kënaq më tepër jeta e kësaj bote në krahasim me ahiretin”. Personat e mençur (për ato që besojnë në ahiretin bëhet fjalë) asnjëherë nuk e shesin të pafundmen për përkohshmërinë, asnjëherë nuk e shesin ahiretin për dynjanë, për shkak se thotë :“Për shkak se të mirat e kësaj bote janë vetëm se pak, nuk janë asgjë në krahasim me të mirat e ahiretit”. (Tevbe, 9/39) Pikërisht për këtë e thash edhe pak më parë që personazhi i Ebu Lehebit neve na tregon se ata që për intersat e ndryshme të kësaj bote, e luftojnë hakikatin, kundërshtohen me hakikatin, ata fundin e kanë si Ebu Lehebi. Një pjesë të madhe të tyre edhe ju i dini, po edhe fakiri i di. Personat të cilët nuk kanë besuar, për ato nuk e kam fjalën, atyre dënimi ka mundësi t’iu ngel për botën tjetër, ama ata të cilët e luftojnë të vërtetën, duke e ditur që është e vërteta, e pengojnë realitetin, atyre dënimi iu vjen që në këtë botë. Ne dimë një numër të madh të personave të cilët në sistemin e kaluar i kanë penguar disa realitete fetare, njerëzore, si u ka ardhur fundi, domethënë, personat me të cilët në një periudhë nuk është biseduar, nuk ke patur mundësi t’iu afrohesh, në fund kanë ardhur në gjendje të tilla që askush nuk i ka shikuar në fytyrë ata. Jeta edhe në këtë botë është aq e gjatë sa që të na hakmerret, për atë asnjëherë edhe nëse të tjerët nuk e kuptojnë se i kemi mashtruar, ose i kemi penguar prej rrugës së drejtë, ne nuk duhet ta bëjmë këtë, për shkak se ajo na kthehet neve. Ka një rregull të fesë, rregull e Zotit në gjithësi thotë: “Ai që mashtron është mashtruar, jo ai që është mashtruar, për shkak se për atë që ka mashtruar do të duhet të paguaj shumë më tepër në dimensionin e përhershmërisë”.
Kjo gjë i ndodhi Ebu Lehebit dhe Kur’ani a.sh. e përdor një frazë e cila është përdorur nga Ebu Lehebi. Stili i Kur’anit në realitet nëse e mendojmë nuk duhet të zbres në kategorinë e Ebu Lehebit, ai i ka thënë Pejgamberit kështu, e tash Kur’ani i thotë atij, mirëpo fakiri t’iu thotë diçka personat të cilët flasin si Ebu Lehebi marrin vesh vetëm me gjuhën e Ebu Lehebit, atyre nuk mund t’iu tregoni filozofi, ata marrin vesh vetëm me atë gjuhë me të cilën flasin.
Këtu kam dëshirë ta potencoj një gjë, (këtu kemi edhe disa kolegë të mi të respektuar po edhe ju të gjithë) asnjëherë në asnjë mjedis nuk duhet të kemi kompleks pse jemi besimtarë dhe personave të cilët kanë dëshirë që në mënyrë nënçmuese me inferioritet të flasin për besimin tonë, duhet t’ua bëjmë me dije se me ne nuk flitet në atë mënyrë, atëherë respektin do ta kemi më të madh. Të gjithë ne kemi shoqëri dhe s’ka fjalë që marrim pjesë në mjedise të ndryshme të cilat ndoshta në disa raste edhe fetarisht nuk janë të lejuara, mirëpo ne nëse nuk pimë alkool kur të gjithë të tjerët pinë, nuk duhet të kompleksohemi ne, duhet të kompleksohen ato pse pinë alkool. Nëse të gjithë mashtrojnë dhe ne jemi të drejtë, nuk duhet ne të kompleksohemi se ne jemi të drejtë, duhet të kompleksohen ata pse mashtrojnë edhe gjithnjë duhet këtë element ta kemi si krenari dhe jo si kompleks. Për fat të keq edhe situata shoqërore e shekullit të XX ka ndikuar që besimtarët në përgjithësi fetarët, por muslimanët në veçanti ta ndjejnë veten të kompleksuar pse janë muslimanë; pak ka ndodhur kjo për shkak të të tjerëve, po pak ka ndodhur edhe për shkak tonin se nuk kemi qenë të përgaditur për tu ballafaquar me sfidat edhe jemi kompleksuar, jemi tërhequr. Jo nuk kemi të drejtë këtë ta bëjmë. Pasi që Kur’ani Ebu Lehebit i kthehet në këtë mënyrë, atëherë edhe ne në çështjen në të cilën jemi të përgaditur (merret vesh jo kot e kot) njerëzve të cilët tallen me elementin e fesë, duhet t’iu përgjigjemi pa kompleks. Ajo që është më me rëndësi, mos ta kemi ne atë kompleks. Ne në moment kur besojmë si duhet, atëherë jemi fisnikët kryesorë të rruzullit tokësorë, jemi aristokracia kryesore. Ta dini këtë që aristokracia e botës janë besimtarët,për shkak se ata kanë kapital të përhershëm, të gjithë të tjerët kapitalin e kanë të përkohshëm pa marrë parasysh kujt i ngel (kjo shtëpia pasi të vdes unë si të dojë djalit tim le ti ngel, si të dojë lagjes le ti ngel, me mua nuk ka gjë). Për atë kapitali i besimtarëve është kapital i përhershëm që shkon me to deri në pafundësi, për atë aristokrat të vërtetë janë ata që kanë pasuri të përhershme dhe besimtarët kur janë besimtarë e kanë pasurinë e përhershme.
Ebu Lehebi nuk ishte një njeri i thjeshtë/rëndomtë, as nuk ishte i klasës së ulët/skllev, nuk ishte as i klasës së mesme, por ishte një prej pasanikëve të Mekës ishte i ditur, mirë ama Allahu xh.sh. thotë “Atë e lëshoi toka dhe nuk i solli asfar dobie “, “Atij as pasuria që e kishte nuk i solli dobi e as atë që e kishte fituar”.
Pejgamberi s.a.v.s. ishte me të vërtetën dhe pas 23 viteve i njëjti ky person të cilin e kishin kundërshtuar mekasit, kthehet si çlirimtarë në Meke dhe e tërë pasuria e Mekes është në duart e tij, ishte po ai të cilin e kishte nënçmuar Ebu Lehebi. Prandaj, personat që janë me të vërtetën/hakikatin ndoshta gjatë proçesit jetësorë kanë pak siklete, mirë ama sikleti për ne besimtarët është sprovë, nëpërmjet sikletit që e kemi ne përfitojmë më shumë sevape. Ndërsa Ebu Lehebit, “ nuk i solli asfarë dobie se ishte pasanik, por vdiq rrugëve”. Ne në Tetovë dimë shumë familje agallarës e beglerësh që pasardhësit e tyre kanë vdekur rrugëve duke lypur, do të thotë, që atyre nuk iu sjell dobi ajo pasuria siç nuk i solli dobi edhe Ebu Lehebit, po nuk i solli dobi edhe ajo që kishte fituar, domethënë as autoriteti të cilin e kishte në atë periudhë, për shkak se ishte i ndërtuar në baza joreale. Këtu do ta kryej dhe do ta lë për javën tjetër pjesën tjetër.
Ajo që si mesazh të fundit kam dëshirë ta them është që Ebu Lehebin duhet ta largojmë prej shoqërisë tonë, fenomenin e Ebu Lehebit duhet ta largojmë prej shoqërisë tonë dhe ajo që është më me rëndësi prej vetes tonë njëherë, pastaj edhe prej shoqërisë tonë. Asnjëherë mos të krijojmë autoritet në mesin e njerëzve nëpërmjet të gjërave të cilat nuk janë të përhershme. Autoritetin në mesin e njerëzve, autoritetin me veten tonë duhet ta krijojmë nëprmjet të gjërave të cilat janë të përhershme. Në krye të këtyre gjërave, në krye të Safasë, qëndron teslimijeti/përkushtimi ndaj Allahut xh.sh.. Atëherë kur do ti bimë në sexhde Atij, atëherë fillon procedura e përhershmërisë. Faleminderit !
