Nja dy vite pasi u ndamë
Me ca fqinjë nga njëra anë
Që një lagje, dhunshëm, kishim
N’vllaznim-bashkim t’paqare ishim
Pasi muarrëm frymë më lirë
N’nji oborr t’jetojmë më mirë
Me vllezrit e fqinjve t’lagjes
Që ia nxorrën sytë paqes
E verbuan dhe sakatuan
Shpi e oborr veç t’vetin menduan
Mu kjo gjamë sheshit doli
N’ato ditë n’mes dhjetori
Ditë të ftohta, ditë me acarr
Kur na linde ti, or bir, fmija jonë i parë
I pafaj dhe i çiltër, por dhe me plot të drejtë
Si t’gjithë fëmijt e botës, edhe ti erdhe n’jetë
T’qarat e para, që me vonë, do t’bëhen fjalë,
I bëre n’vendin ku del urdhni për gjithë botën mbarë
Aty ku ruhet kshilla, për njerzillëk e qytetari
Njaj vend ku’u mblodhën burrat, t’lidhin besë për dituri
Aty, miq, ky i dashur fmijë, filloi të hapërojë
T’marrë dije e urtësi, tanë fisin ta gëzojë
Çuditërisht, lindja e tij fqiun tanë e tërboi
Me tradhëti e dinakëri, që n’djep djalin na prangoi
S’ke t’drejtë t’lindësh – i tha – e as të jetosh
Hem shpi e hem oborr – tha – s’mundesh ti gëzosh
Ktu zot shpie – tha – jam unë, ndaj dhe kshtu urdhëroj
Por që n’djep fmija, me leje t’Zotit, foli tha: s’të lejoj!
Se fis e farë n’kët oborr vetë Zoti na ka mbjellë
Kur s’kish as shpi as oborr e as kufij me të tjerë
Si t’gjith fëmijtë që gjetkë lindin, rriten, por edhe jetojnë
Pasha t’madhin Zot çe besa, as djajtë mua ktë s’ma ndalojnëv
Por ty, aq shumë, kjo lindja ime s’të pengon, more, jo!
Sytë ti vret, ty, dritë e shkronjave që më thonë: Lexo!
Unë jam lindë, more, nga ky fis, që dhe shpinë ta ndërtoi
E, nga fisnikria e bujaria, edhe oborr të ofroi
Mos harro, or fqi i zi, se unë jam lindë n’shpi t’Zotit
E nga’j fis qi, lindë e rritë asht me nderë, e pa përkulje idiotit
Po ky fis buajr, besnik që, lind e rrit asht, në kto anë
Për vatan, liri e nderë, gjithnji kurban ka dhanë
E t’mos flasim kur asht fjala për urtsi e për dije
I tanë fisi kurban bahet, mu ashtu si i ka hije
Eh, kto vaki lindja jote, more bir, na solli
E fisit tanë, dhe ksaj rradhe, edhe për ty gjak i rrodhi
T’birin e paqes, n’lule t’rinisë, për ty e dha dëshmor
Për të t’mbrojtur ty, or bir, e për të t’rritë n’krahëror
Furtuna t’zeza e t’tërbueme u duk se solli ajo ditë
Por ne dinim që, n’gjirin tonë, ruanim e rritnim dritë
Ajo dritë, biri ynë, ishte jeta jote, ishe vetë ti
E rrezet tua na rrezatuan, qysh n’tanden djalëri…
Tani që u rrite, bir, u bëre burrë 20 vjeç
Hapëro me dije e me urtsi, ndriço tanë botën mbarë
Por Zotin, fisin e atdhenë kurrë mos i ndaj veçë
Rrofsh e qofsh me nam or bir, u bëfsh plak mjekërbardhë!
Kushtuar 20 vjetorit të USHT-së
Nuri
